Collega column - ‘Dat is écht geen probleem’

Mijn collega wil graag afgelost worden, dus direct na een korte overdracht stap ik verloskamer vier binnen. Het is vroeg, ik heb slecht geslapen en aan een wekker die kwart voor zes afgaat, zal ik nooit wennen. Het is donker in de kamer, het bedgordijn zit dicht. Het enige licht wat ik zie, komt uit de hechtlamp die waarschijnlijk op het perineum van de barende schijnt. Ik ruik een mengeling van zweet, ontlasting en vruchtwater waarop ik mijn reukorgaan uitschakel. Ik loop naar het kleine aanrechtje aan de zijkant van de verloskamer waar ik mijn handen desinfecteer. Ik trek twee handschoenen uit het rek en houd ze vast achter mijn rug.

Ik hoor mijn collega van de nachtdienst de barende aanmoedigen. Voorzichtig voeg ik me bij het gezelschap rondom het verlosbed. Mijn collega draait zich om en is zichtbaar blij me te zien. Ze stelt me voor aan de barende en geeft een korte update over het beloop. Ze is net begonnen met persen, een primi, dat duurt nog wel even. Nadat ze afscheid heeft genomen verlaat ze de verloskamer. De verpleegkundige heeft ook al gewisseld en samen beginnen we aan dit laatste stuk van de baring.

Ik observeer het stel en zie dat de partner moeite heeft wakker te blijven. Zijn gezicht is wit en zijn wallen zijn fors. Hij kijkt naar de barende en streelt haar hoofd. Langs haar slapen druppelen zweetdruppels naar beneden. Haar wangen zijn rood van de inspanning en onder haar ogen zit uitgelekte mascara.

Ik trek mijn handschoenen aan en leg schone matjes onder haar billen. Ik veeg wat ontlasting weg en help met het vasthouden van een been als een nieuwe wee zich aandient. Ik zie een mini-segmentje tussen de schaamlippen naar buiten komen, dit gaat de goede kant op.

Na de wee ververs ik het celstofmatje, het vruchtwater blijft lopen en ook haar darmen zijn nog niet leeg. Ik open de prullenbak en gooi het matje weg. Een walm komt uit de prullenbak omhoog en dringt toch mijn neus binnen. Ik draai mij weer om en sluit me ervoor af.

Bij de volgende wee zie ik ineens een groot stuk caput verschijnen. Ik verwissel snel mijn handschoenen en ondersteun het perineum. Ik geef aan dat de barende moet gaan zuchten en vraag of ze wil luisteren naar mijn aanwijzingen. Ze knikt enkel. De volgende wee snijdt het caput door en spildraait het in dezelfde wee. De wee houdt aan dus ik help het  kind geboren te worden en geef haar aan de moeder, ze huilt direct. Een flinke golf meconiumhoudend vruchtwater spoelt achter het kind aan naar buiten. Ik voel het langs mijn elleboog lopen en veeg er snel een celstofmatje langs.

Nog geen tien minuten later begint de kraamvrouw te vloeien; de placenta ligt los. Hij wordt geboren volgens Schultze, met in de vliezen nog een fikse lading bloed. Net op het moment dat het laatste deel de vagina verlaat, perst de kraamvrouw op eigen initiatief flink mee. Het lukt me niet het tegen te houden dus het bloed spettert in het rond. Ik kijk naar beneden en zie een rood-spetterend patroon op mijn jas.

Ik inspecteer het perineum en zie een kleine tweedegraads ruptuur. Terwijl ik hecht stel ik de kraamvrouw gerust dat de scheetjes die ze laat echt geen probleem zijn. Ik pak een flinke lading gaasjes die ik tegen haar anus aandruk en hecht vervolgens snel maar nauwkeurig haar perineum aan elkaar.

Ik ruim mijn spullen op, feliciteer het stel en loop de kamer af. Mijn telefoon rinkelt en ik pak hem uit mijn borstzak. Ondertussen zie ik op mijn onderarm een veeg bruin spul zitten.

Wat heb ik toch een heerlijk beroep.

Lisa  Damman (30) is klinisch verloskundige in de Isala in Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze met veel plezier over haar werk. Meer lezen ? Je kunt haar volgen op Instagram via @lisadammanschrijft. Of natuurlijk in deze column.